Doorheen de jaren hebben we verscheidene coverbandjes van The Beatles de revue zien passeren, maar geen enkele groep brengt de muziek van The Beatles met zoveel precisie en overtuiging als de Nederlandse groep ‘The Analogues’. Het werd hun missie om de muziek die The Beatles zelf nooit live brachten – met andere woorden de periode vanaf 1967 – voor een publiek te spelen. Daarmee oogstten ze niet alleen succes in de Lage Landen. Stilaan wordt hun expertise ook ontdekt in Frankrijk, Engeland en Duitsland. En dat vinden wij meer dan terecht. Ze mogen niet alleen ‘Beatlespaus’ Mark Lewisohn, maar ook de onlangs overleden originele geluidstechnicus van The Beatles, Geoff Emerick tot hun fans rekenen. We ontmoetten Felix Maginn (gitaar/zang) en Diederik Nomden (toetsen/gitaar/zang) enkele dagen nadat ze optraden in de prestigieuze London Palladium. Daarvoor kregen ze van de Engelse pers veel lof. De recensent van dienst van The Daily Telegraph verwoordde het zo: “Most of us have never seen The Beatles live. After tonight I feel like at least I have heard them.” Aanleiding van dit gesprek is het geplande concert op 26 september in de Lotto Arena in Antwerpen, waarop ze het Beatlesmeesterwerk Abbey Road live zullen uitvoeren en waar we nu al reikhalzend naar uitkijken.

Beste Felix en Diederik, we hebben veel bewondering voor jullie werk. We zouden het kunnen vergelijken met het werk van middeleeuwse monniken die met engelengeduld de heilige teksten kopieerden. Kunnen jullie ons vertellen hoe het allemaal begonnen is?
Diederik:  In 2014 besloten Fred Gehring, de drummer en Bart Van Poppel, de bassist om met een Beatlesproject te beginnen. Ze waren vastbesloten om het dan ook écht goed te doen met strijkers, blazers, het gebruik van originele instrumenten en alles erop en eraan.  Vervolgens begonnen ze mensen te zoeken om dit project mee vorm te geven. Bart kende Jac Bico, de gitarist, al 40 jaar. Ook zanger/gitarist Jan Van der Meij kwam erbij en via via kwamen ze bij mij terecht. Met z’n allen begonnen we enthousiast te repeteren. Eerst pakten we The Magical Mystery Tour aan. We hebben die plaat helemaal ontleed om nadien van vooraf aan terug opgebouwd. Hetzelfde jaar begonnen we met op te treden, eerst in The People’s Place, een zaaltje in Amsterdam voor zo’n 300 mensen.  Daarna hebben we een tour gepland en zijn de zaken aan het rollen gegaan. Sgt Pepper werd ons volgende grote project en vorig jaar pakten we The White Album aan. Maar toen kreeg Jan, onze zanger last van tinnitus, een gehoorprobleem. Gelukkig voor ons vonden we Felix bereid om hem te vervangen.

Eigenlijk is er op 5 jaar tijd veel gebeurd en is het allemaal razendsnel gegaan....
Felix: Tja, ik ken ze al vanaf de vroege repetities. In de beginfase keek ik slechts vanop een afstand en gaf ik hier en daar wat feedback. Toen zag ik hen in The People’s Place en vond het fantastisch om te zien dat het allemaal werkte. Ik heb meteen George Visser,  een bekende muziekagent, gebeld en hem gezegd dat hij moest komen kijken. ‘Nou, daar heb ik geen tijd voor,’ zei ie dan. Maar ik wist hem te overtuigen en wanneer hij er was, viel zijn mond open. ‘Dit is echt wel heel goed,’ zuchtte Visser. ‘Ja, ik bel je niet voor niks,’ repliceerde ik. Hij was meteen overtuigd. En dat is natuurlijk heel erg belangrijk geweest. Als band moet je de muziek kunnen neerzetten zoals het hoort, maar je hebt tevens iemand nodig zoals Visser, een grote speler op de markt, die de muziek in de zalen brengt.

En de rest is geschiedenis! Op 26 september staat de uitvoering van Abbey Road op het programma in de Lotto Arena. Hoe schatten jullie die plaat zelf in binnen het oeuvre van The Beatles?
Diederik: Van de laatste albums die The Beatles maakten is Abbey Road waarschijnlijk de bekendste na Sgt. Pepper, maar voor veel fans is het toch ook wel de beste.
Felix: Ik sprak met mensen die de Beatlesperiode nog bewuster hebben meegemaakt. Wanneer The White Album uitkwam, vonden ze deze dubbele plaat toch wel een beetje ingewikkeld. Met het verschijnen van Abbey Road daarentegen, haalde iedereen als het ware terug opgelucht adem, “Oef, ze zijn weer terug”.
Diederik: Sgt Pepper was natuurlijk hun creatieve piek, terwijl de White Album hun persoonlijke artistieke vrijheid etaleerde. Met Abbey Road hebben The Beatles alles uit de kast gehaald om nog één keer een mooie samenhorige plaat te maken, zeg maar: de perfecte afsluiter. Tegelijk markeerde dit album tevens een overgang naar de jaren ’70 die in aantocht kwamen, want voor het eerst maakte de groep hier gebruik van een opnametechniek met acht sporen. Abbey Road klinkt dan ook anders qua productie. Voor mij persoonlijk is het een belangrijkere plaat dan Sgt Pepper, ik was er tijdens mijn jeugd helemaal gek van.  Het album is homogeen qua sound en ik vind het waanzinnig leuk dat we het gaan spelen.

Welke songs zijn voor jullie de grootste uitdaging om live te brengen?
Felix: De hele medley op de B-kant is wel tricky om te spelen. Er zitten geen pauzes in dat stuk. En het duurde toch wel even vooraleer alles goed en mooi in mekaar zat. Bedoeling is nog steeds dat alles zo natuurgetrouw klinkt, precies zoals op de plaat.
Diederik: Die medley spelen vraagt ook een hele organisatie, want er moet nogal wat van instrumenten gewisseld worden tijdens de uitvoering.  Wij dachten dat ‘Because’ heel moeilijk zou worden, maar de facto valt het mee. The Beatles hebben daarin hun eigen stemmen drie keer opgenomen en dat doen wij dus ook. Wij zingen het live en hebben daarnaast onze eigen stemmen nog twee keer opgenomen, zodat het klinkt zoals op de plaat. Als je het zo zingt, is het uiteindelijk toch iets minder complex dan je vooraf had gedacht.

De voorstelling in de Lotto Arena in Antwerpen vindt plaats op een bijzondere dag, 26 september. Wat betekent dit voor jullie en wat kunnen de mensen van dit concert verwachten?
Felx: Het is natuurlijk de dag waarop Abbey Road precies 50 jaar geleden is uitgebracht, toch wel bijzonder. We zullen de plaat natuurlijk integraal spelen, maar we spelen die avond ook nog meer. De mensen mogen nog een mix verwachten van grote Beatles klassiekers waaronder enkele grote orchestrale werken.

In het najaar volgt er in Nederland nog een theatertour waarin jullie Abbey Road met Let It Be zullen combineren.
Felix: Klopt, maar dat wordt allemaal nog in mekaar gezet. Het is work in progress, as we speak.
Dan zullen we graag nog een tweede keer komen.
Felix (lacht): Het voordeel is dat als je de eerste keer links zit in de zaal en de tweede keer rechts, je misschien wel andere dingen hoort.

Welk gevoel hebben jullie als jullie de zaal inkijken bij het spelen van deze Beatles klassiekers?
Felix: Het is bijzonder fijn om te zien hoeveel emoties deze muziek bij het publiek losmaakt. Sommige mensen blijken tot tranen toe bewogen. We hebben al zo vaak opgetreden, maar elke keer opnieuw verbaast het ons wat deze muziek losweekt bij het publiek. Het blijft gewoon superleuk om te doen.

Als we het chronologisch bekijken zitten we met  Abbey Road zowat aan het eind van het Beatlesverhaal. Hebben jullie nog plannen voor daarna?
Jazeker, er valt nog veel te hernemen. En er zijn nog plannen voor andere shows in de maak, maar voorlopig blijft het bij ideeën. Daarbij hebben we nog een heleboel gebieden te veroveren met de vier shows die we nu al kunnen spelen. In Frankrijk, Duitsland, het Verenigd Koninklijk... zijn er nog vele plaatsen waar we nooit hebben gespeeld. En wie weet daarna Zuid-Europa, Amerika en whatever. De komende jaren kunnen we nog flink wat aanpakken.

Slotvraag: Jullie manier van werken is heel uniek. Denken jullie dat ook de volgende generaties een soort van ‘Analogues’ nodig heeft die de muziek van The Beatles zo getrouw mogelijk live bij een publiek brengt?
Diederik: Wij kunnen gelukkig nog een tijdje mee. Het is net zoals bij de grote orkesten. Het Beatlesoeuvre is heel klassiek, dus zal generatie na generatie blijven aanspreken. Het was uiteindelijk de insteek en missie van Fred om de muziek levend te houden en door te geven. De idee dat dit zal voortgezet worden, doet hem nu al deugd.

Shake & Eva